ஊகங்கள் கற்பனைகள் உண்மைகள்

சமீபத்தில் துளசிதளத்தில் இடப்பட்டிருந்த "அம்மா என்றால் அன்பு" பதிவும், பின்னூட்டங்களும், அதில் பத்மாவும், மதியும் சுட்டிக்காட்டிய குறிப்புகளும், அந்தக் குறிப்புகளின் ஊடாக பிறகு எனக்கு நானே எழுப்பிக்கொண்ட கேள்விகளும், அதைத்
தொடர்ந்து இணையத்தில் தேடி எடுத்த செய்திகளும்தான் என்னுடைய இந்தப்பதிவுக்கு அடிப்படை. ஒரு கைக்குழந்தையின் தாய் இரவில் தொடர்ந்தழுகின்ற தன் குழந்தையைச் சமாதானப்படுத்தும் முயற்சியில் தோற்றுப்போய் அது எரிச்சலாக மாறிச்
செய்ய ஒன்றும் தெரியாத இயலாமையில் அல்லது ஆத்திரத்தில் குழந்தையைத் தூக்கிக் கட்டிலின்மீது வீசியதில் அது இறந்துபோய்விடுகிறது. பிறகு தாய் அழுகிறாள். இதுதான் பதிவு. பதிவிலேயே post natal depression பற்றியும் கோடிட்டுக் காட்டப்பட்டிருக்கிறது. நம்முடைய ஜனரஞ்சக இதழ்களிலும் இப்போது மனச்சோர்வு, மனஅழுத்தங்கள் பற்றிய கட்டுரைகளும், அது குழந்தைகள், பெண்கள், ஆண்கள், வயதானவர்கள் என்று ஒவ்வொரு பிரிவினரிலும் வருவதற்கான வாய்ப்புகள் எப்படி உருவாகின்றன என்பதெல்லாமும் எழுதப்படுகின்றன. ஆனாலும் பெண்களைத் தாக்கும் இக்குறிப்பிட்ட பேறுகால மன அழுத்தம்
பற்றி இன்னும் பெரிதான விழிப்புணர்வு ஏற்படவில்லையென்றே தோன்றுகிறது. இந்நிலையில் மேலைநாடுகளில் தெரிந்திருக்கிற, பேசப்படுகிற இப்பிரச்சினை என்னவென்றோ அது எவ்வளவுதூரம் பாதிக்கிறதென்றோ அது நம் மக்களிடையேயும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கிறதாவென்றோ அதுகுறித்துச் சொல்லப்படும் பதிவின் பின்னூட்டங்களில் யோசித்தால் அதுதான் நமக்குப் பயனுடையதாக இருக்கமுடியும்.

ஆனால் நாம் என்ன செய்கிறோம்? இது மேலைநாடென்பதால்தான் நடக்கிறதென்கிறோம். மேலைநாட்டுத் தாய்களுக்குக் குழந்தைகள் மீது அன்பில்லை என்கிறோம். ஒரு தமிழச்சியால் இப்படிச் செய்யமுடியாதென்கிறோம். நம் ஊரில்தான் வறுமை, அங்கு அப்படியில்லை, எனவே கொழுப்புக்குத் தண்டிக்கச் சொல்லிச் சாமியைக் கூப்பிடுகிறோம். மனிதாபிமானம்
இல்லாமைக்குத்தான் post natal depression என்று பெயரென சொந்த வரையறை கூடக் கொடுக்கிறோம். இவையெல்லாம் நம் ஊகங்கள், இப்படித்தான் இருந்திருக்கவேண்டுமென்ற கற்பனைகள். ஆனால் post natal depression பற்றிய உண்மைகளுக்கும் இவற்றிற்கும் எந்த சம்பந்தமுமில்லை. இது உலக அளவிலான பிரச்சினை என்கின்றன மருத்துவ
ஆராய்ச்சிகள். மாசாசூட்ஸ் ஜென்ரல் ஹாஸ்பிடலின் உளவியல் மருத்துவத்துறையின் இணை இயக்குனரும், பல்வேறு மருத்துவக் கழகங்களின் உறுப்பினருமான டாக்டர் ரூடா நோநாக்ஸ் இது குறித்தான தன் ஆய்வு நூலில் மருத்துவ வார்த்தைகளில் post partum depression என்று அழைக்கப்படக்கூடிய பிரசிவித்த தாய்மார்களைத் தாக்கும் நோய் பற்றி
இவ்வாறு கூறுகிறார். அது அவரின் வார்த்தைகளில் அப்படியே:

"During the postpartum period(பிரசவத்தின் பின்னான காலம்) upto 85% of women experience some type of mood disturbance. For most women, symptoms are transient and relatively mild(ie, postpartum blues); however few women experience a more disabling and persistent form of mood disturbance (eg, postpartum depression, postpartum psychosis).

1. Postpartum depression occurs in 10-15% of women in the general population.

2. Women at highest risk are those with a personal history of depression, previous episode postpartum depression, or

depression during pregnanacy, or depression during pregnanacy.

3. typically postpartum depression develops insidiously over the first 3 postpartum months.

4. Signs and symptoms are clinically indistinguishable from major depression that occurs in women at other times. Symptoms may include depressed mood, tearfulness, insomnia, fatighu, appetite disturbance, suicidal thoughts and recurrent thoughts of death.

5. Anxiety is prominent, including worries or obsessions about the infant`s health and well being.

6. The mother may have ambivalent or negative feelings toward the infant. She may also have thoughts about harming the infant. "

இவ்வளவும், இதற்கு மேலும் இருக்கிறது இதுகுறித்து. இதில் 4 ஆவதாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிற அறிகுறி நிலையிலேயே இது கண்டுணரப்பட்டுத் தேவையானவை செய்யப்பட்டுவிடுகின்றன பெரும்பாலும் இங்கெல்லாம். இவை கண்டுணரப்படாது விடப்படுகிற, சரியாக்கத் தேவையான மருத்துவம் மற்றும் வீட்டுச் சூழ்நிலைகளில் இல்லாத பெண்கள்தான் இதன் 6 ஆவதான சிந்தனைவரை போகிறார்கள். அதுவும் இதில் கவனிக்க வேண்டியது, சிந்தனைவரையே இழுத்துச் செல்கிறது இந்த postpartum depression. அந்தமாதிரி செய்துவிடுகிறவரை போகிறவர்களை இன்னும் தீவிரவமாகப்
பாதிக்கப்பட்ட நிலையான postpartum psychosis வகையைச் சேர்ந்தவர்கள் என்கிறார்கள். மருத்துவனையில் சேர்க்கப்பட்டுச் சிகிச்சை செய்யப்படவேண்டிய தீவிரமான நிலை இது. மிதமான சோர்வுநிலையில் இருக்கும் பெண்கள் வெளிப்படையாக இதைச் சொல்லாமலும், அது கவனிக்கப்படாமலும் இருக்கும்பட்சத்தில்கூட அவர்களிடம் வளரும் குழந்தைகளில் இது சில பாதிப்புக்களை சிறிய அளவிலேனும் ஏற்படுத்துமென்கிறார்கள். சரியான வயதில் பேசக்கற்றுக்கொள்ளாமை, மற்ற குழந்தைகளுடன் சுலபமாகக் கலந்து விளையாட முடியாமை போன்றவை அவை.

இதற்கான காரணங்களாக பலவகைகளைக் குறிப்பிடுகிறார் ரூடா நோநாக்ஸ். பிரசவித்தின்பின் உடனடியாக மாற்றமடைகிற ஈஸ்ட்ரோஜன் போன்ற ஹார்மோன்கள், (hormonal factors) குடும்பப் பிரச்சினைகள் (psychosocial factors) , மூதாதையருக்கு
இருந்து அதனால் வருவது என்று பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. இதில் இரண்டாவதான psychosocial factors பற்றி அவர் வரிகளை அப்படியே கவனிக்க வேண்டியது முக்கியமானது.

"Women who report inadequate social supports, marital discord or dissatisfaction are more likely to experience postpartum depression"

என்கிறார். இதற்குள் இருக்கும் பொருள்களை நம் சமூகத்தோடு பொருத்திப்பார்த்தால் தெரியும், நம் ஊரிலும் இது இருக்கிறதா இல்லையா என்பது. கண்டுணரப்படவில்லை என்பதே உண்மை. இங்கு வந்து, பிரசவித்த பின் தொடர்ந்த முதல்மாத follow up முழுதிலும் என்னிடம் "சோர்வு ஏற்படுகிறதா? குழந்தையைத் தூக்கிக் கொஞ்சுகிறாயா?
பாலூட்டுகிறாயா? தூங்குகிறாயா? எத்தனை மணிநேரம் தூங்குகிறாய்? மன அழுத்தம் ஏதுமில்லையே?" என்றே கேட்டுக்கொண்டிருந்த என் மருத்துவர் மற்றும், அவர் குழுவினரிடம் எல்லாக்கேள்விகளுக்கும் மகிழ்ச்சியாகப் பதில் சொல்லிவிட்டுக் கடைசிக் கேள்விக்கு மட்டும் "குழந்தை பிறந்தால் மனமகிழ்ச்சிதானே வரும்? மனஅழுத்தம் பற்றியெல்லாம் கேட்கிறார்களே! என்ன ஊரடா இது!" என்று எரிச்சல்பட்டுக்கொண்டே ஒரு வார்த்தையில் பதில் சொல்லியிருக்கிறேன் நானும். பிறகு நாட்கள் செல்லச்செல்ல குழந்தை படுத்திய நாட்களில் காரணமின்றிக் கணவரிடம் எரிந்து விழுந்த என் அனுபவத்தையும், தோழியர் சிலரின் பிரச்சினைகளையும், இதோ இப்போது இரண்டுநாட்களாக இது குறித்த பல்வேறு ஆய்வுகளடங்கிய கட்டுரைகளைப் படித்துத் தெரிந்துகொள்வதையும் வைத்துக் குறைந்தபட்சம் ஒரு முழுமையான புரிதல் ஏற்பட்டுக்கொண்டிருக்கிறது. இது ஏற்படுகிற சமயத்தில் நினைத்துப் பார்க்கிறேன் என் வாழ்வில் நிகழ்ந்த சில சம்பவங்களையும்.

நான் சிறுவயதாயிருந்தபோது குழந்தை பிறந்து தாய் வீட்டில் இருந்த அக்கா ஒருவர் "எப்பப் பார்த்தாலும் அழுதுக்கிட்டே இருக்குது இது. கொண்டுபோய்ப் புங்கங்கரையில எறிஞ்சிட்டு வந்தரலாம்னு தோணுது" என்று அவரின் அம்மாவிடம் சொன்னதை அங்கு விளையாடிக்கொண்டே கேட்டிருக்கிறேன். தோட்டத்துக்குப் போகும் அந்த அக்காவின் அம்மாவைப் பார்த்து "சாயந்தரம் சீக்கிரமே வந்துரு, இதவெச்சுக்கிட்டு என்னால சீராழிய முடியாது" என்று சண்டைபோட்டதையும் பார்த்திருக்கிறேன். வெய்யிலில் வேலை செய்துவிட்டு வந்த என் அத்தை ஒருவர் வீட்டிற்குள் வந்ததும் படுத்துக்கொண்டு
கெக்கெபிக்கே வெனச் சிரித்துக்கொண்டிருந்த தன் 3 மாதக் குழந்தையை எடுக்கப்போனபோது என் அம்மாச்சி "இப்பத்தான் குளிச்சு வெச்சிருக்கேன், நீயும் குளிச்சிட்டு வந்து அப்பறம் எடு, வெய்யில்ல போனதுக்கு வேத்துக்கிடப்பே" என்று சொன்னதற்கு "என் புள்ளைய எப்ப எடுக்கனும், எப்ப எடுக்கக்கூடாதுன்னு எனக்குத் தெரியும் யாருஞ்சொல்ல
வேண்டியதில்லை" என்று எரிந்து விழுந்ததைப் பார்த்திருக்கிறேன். மனநலம் குன்றியிருந்த தாத்தா ஒருவரின் மகள் எனக்குச் சித்தி முறை. அவர் தன் பிரசவத்தின் பின் திடீரென மனநலம் குன்றிப்போய் மிகத் தீவிரமாகவும் பாதிக்கப்பட்டுக் கடைசியில் குழந்தை இறந்து, பின் சிலமாதங்களில் அவரும் தற்கொலை செய்து இறந்த அந்த வீடின் துக்கத்தைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

அந்த அக்காவின், அத்தையின், சித்தியின் பிரச்சினைகள் என்ன? அக்காவுக்கு அவரின் முன்கோபம் காரணம் என்றும், அத்தைக்கு அவர் ஒரே பிள்ளையாக வளர்ந்ததன் திமிர் என்றும் சித்திக்கு விதி என்றும்தான் அப்போது எனக்குச் சொல்லபட்டது. ஆனால் இப்போது ரூடா நோவாக்ஸ் சொல்லுகின்ற உண்மைகள் அத்தனையும் அவர்களோடும்
பொருந்தியிருந்தது புரிகிறது. இங்கே postpartum depression மட்டுமல்ல, கருவுற்ற காலத்திலும் ஏற்படும் உளவியல் மாறுபாடுகளையும் கவனிக்கச் சொல்கிறார்கள். அப்போதும் இக்காரணங்கள் கருச்சிதைவு, குறைப்பிரசவத்தில் கொண்டுபோய்விடுவதற்கான வாய்ப்புகள் இருப்பதாகச் சொல்கிறார்கள்.

இந்தப் பிரச்சினை வராமல் தடுக்க ஒரு தாய்க்குக் கூறப்படும் அறிவுரைகள் இவை;

1. Try to get as much rest as you can. Try to nap when the baby naps.

2.Ask for help with household chores and nighttime feedings. Ask your husband or partner to bring the baby to you so you can breastfeed. If you can, have a friend, family member, or professional support person help you in the home for part of the day.

3. Stop putting pressure on yourself to do everything. Do as much as you can and leave the rest.

4.Talk to your husband or partner, family and friends about how you are feeling..

5. Do not spend a lot of time alone. Get dressed and leave the house. Run an errand or take a short walk.

6. Spend time alone with your husband or partner.

7. Talk with other moms so you can learn from their experiences.

8.Don`t make any major life changes during pregnancy. Major changes can cause unneeded stress. Sometime big changes cannot be avoided. When that happens, try to arrange support and help in your new situation ahead of time.

தாயாகும் ஒரு பெண்ணில் ஏற்படும் மாற்றங்களுக்கு மருத்துவம் கூறும் இவ்வளவு உண்மைகள் அடிப்படையாக இருக்கின்றன."தாய் என்றால் பொறுமையின் சிகரமாக இருக்கவேண்டியவள், அப்படியில்லாதுபோனால் அவள் நல்ல தாய் இல்லை" என்பது
போன்ற பெண் மீது சுமத்தப்படும் தியாக பிம்பங்களுக்குள் மூழ்கிக்கொண்டும், கரு கலைந்துபோனால் ஏழரைச்சனி என்று எள்தீபம் போட்டுக்கொண்டும், அவள் நடத்தையில் வித்தியாசம் தெரிந்தால் உடனே பேயோட்டிக்கொண்டும் இருக்கிற நம்
அளவுகோல்களை வைத்துக்கொண்டு ஒரு மேலைநாட்டுப் பெண்ணை அளக்க முயற்சிக்கிறோம். எப்போதும் கற்பிக்கப்பட்டவைகளையே பேசிக்கொண்டிருக்கும் நாம் கற்கும் ஆவலில் பேசுவதில்லையோ!