வன்முறை வாழ்க்கை

"அப்சலைத் தூக்கில் போடச் சொல்லவேண்டும்" , அதுதான் தேசபக்தி. அப்படிச் சொல்லாதவர்கள் எல்லாம் தேசத் துரோகிகள் என்னும் அளவில் இப்போது சூடு பறக்கப் போய்க்கொண்டிருக்கின்றன நம் ஊர்வலங்கள். காரணங்கள் வேறுவேறானாலும் நம் ஊர்வலங்கள் ஒரேமாதிரியானவை. நரம்புகள் புடைக்க, வியர்வைகள் தெறிக்கத் தொண்டை
வலிக்கும் வேகத்தில் முழக்கங்களிட்டுச் செல்லும் ஊர்வலங்கள் ஒரு பாமர வழிப்போக்கனுக்கு எதுவும் கற்றுத் தருவதில்லை, அவற்றின் கோஷங்கள் உண்மையானவை என்று அப்பாமரனை நம்பச் செய்வதைத் தவிர. அப்படியானதொரு பாமரத் தன்மையுடன் இந்த அப்சல் விவகாரத்தை வாசித்துக்கொண்டிருக்கும் எனக்கு என் அவதானிப்புகளைக் கூர்மையாக்கும் புள்ளிகளைக் கொடுத்தவை ரோசாவசந்த் , பிரபுராஜதுரையின் பதிவுகள் மற்றும் சில நண்பர்களின் பின்னூட்டங்கள். என்றாலும் இதில் சொல்லிக்கொள்கிற அல்லது எழுதிக் கொள்கிறமாதிரியான கருத்து வடிவம் எதுவும் எனக்கு ஏற்படவுமில்லை. உன்னைய யாராவது இப்பக் கேட்டமாங்கறீங்களா? அதுவும் சரிதான்:))


ஆனால் நிகழ்வுகளை அவதானிப்பதால் தோன்றும் சில குறிப்புகளை எனக்காக எழுதிவைத்துக்கொள்ள இப்பதிவு. அப்சலின் மரணதண்டனையை நிறுத்தக் கோரியும், நிறைவேற்றக்கோரியும் அவரின் குடும்பத்தாரும், அரசியல்
தலைவர்களும் மாறி மாறிப் போய்ச் சனாதிபதியைச் சந்தித்துக்கொண்டிருக்கிற இந்நிகழ்வு "மரண தண்டனை" பற்றிய ஆய்வுகளையும், அதுதொடர்புடைய பலநாடுகளின் சட்டத்துறைசார்ந்த நேர், எதிர்மறைக் கட்டுரைகளையும் தேடிப் படிக்கும் ஆவலைத் தூண்டியிருக்கிறது. சுதந்திர இந்தியாவின் 54 ஆவது மரணதண்டனைக் குற்றவாளி அப்சல் என்று சொல்கிற செய்திகள், இதற்கு முன்னான மரண தண்டனை வழங்கப்பட்ட மனிதர்களின் வாழ்க்கையை அவர்களின் கடைசி நிமிட உணர்வுகள் வரை எங்காவது பதியப்பட்ட குறிப்புகள் இருந்து அறியமுடிந்தால் அவை சொல்லுகிற விடயங்கள் பல இருக்கலாம் என நினைக்கத் தூண்டுகின்றன. சுதந்திரம் அடைந்து அரை நூற்றாண்டு முடிந்து அறிவியலின் வெளிச்சத்தில் மனிதனின் ஆயுளைக் கூட்டிவிடுகிற அளவு வந்தும்கூட ஒரு மரணதண்டனைக்
குற்றவாளியைச் சாகடிக்க எத்தனையோ எளிய மருத்துவ வழிகள் இருந்தும், துடிக்கத் துடிக்கக் கொல்லும் குரூரத்தை விட்டொழிக்க முடியாதது ஏன்? என்ற கேள்வி ஒன்றும் பலரைப் போலவே எனக்கும் இருக்கிறது. இதையெல்லாவற்றையும்விட இந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையில் சனாதிபதி அப்துல்கலாமின் மனநிலை என்னவாக இருக்கும்? ஒருவேளை ஏதேனுமொரு புள்ளியைக் காரணமாகக்கொண்டு அப்சலின் மரணதண்டனையை நிறுத்தும்
நிலைக்கு அவர் வந்தால் அவருக்குக் கிடைக்க இருக்கும் பட்டங்கள் பற்றிய காட்சி ஒன்றும் விரிகிறது. நிற்க.

அப்சலின் மரணத்தில் ஆர்வமுள்ளவர்கள் முன்வைக்கும் கருத்தாக்கமான "தீவிரவாதம்" எனக்குள் பல எண்ணங்களைக் கிளறிவிடுகின்றன. " தீவிரவாதம் அல்லது வன்முறை?" என்பதை எப்படி வரையறுக்கலாம்? எது வன்முறையை உருவாக்குகிறது? வன்முறையற்ற வாழ்க்கை என்ற ஒன்றை உண்மையில் நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோமா?
என்றெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது மனது. அண்ணனின் கையை வெட்டி எடுத்து ரத்தம் ஒழுகக் காவல்நிலையம் கொண்டுபோன தம்பியைய்ப் பார்த்த அனுபவமும், கோவைகுண்டுவெடிப்பன்று திரும்புகிற பக்கமெல்லாம் வெடிச்சத்தம் கேட்க, எங்கிருந்தோ வந்துவிழுந்த கண்ணாடி மிதித்துக் காலில் செம்மை படர, எங்கு ஓடுகிறோம் என்ற
முடிவில்லாது காந்திபுரம் சாலைகளில் ஓடிக்கொண்டிருந்த அனுபவமும் அவற்றைக் கடந்தபோது அச்சம் தந்தன. அதன் ஈரம் உலர்ந்த பிறகோ "இவையெல்லாம் நடக்க என்ன காரணம்?" என்ற இடத்தில் கொண்டுவந்து விட்டுவிடுகின்றன. ரத்தம் பார்த்து மகிழ்கின்ற மனநிலை "தீவிரவாதிகள்" என்று சுட்டப்படும் மனிதர்களுக்குப் பிறவியிலேயே வரும் ஒன்றாகத் தெரியவில்லை. இந்த அப்சலுக்குக்கூட இளமை லட்சியம் "சிறந்த இருதய மருத்துவர்" ஆகவேண்டும் என்பதாக இருந்தது எனவும் அவர் மருத்துவக் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டும் இருந்தவர் எனவும் படிக்க நேரிட்டபோது மேற்சொன்ன விடயம் மேலும் கனக்கிறது. பைத்தியத்தைக் கல்லால் அடிக்கவும், தீவிரவாதியைத் தூக்கில் போடவும்
மட்டுமே தெரிந்து வைத்திருக்கும் சமூகம் அப்படியானவர்கள் உருவாவதற்கும் தன் பரப்பின் மீதான நிகழ்வுகள்தான் காரணமாகின்றன என்பதை உணர்ந்து கொள்ளும் முனைப்பிலும், அக்காரண அழிப்பிலும் கவனம் செலுத்தவும் உழைக்க வேண்டும்.

அம்மாவை விட்டுவிட்டு ஒரு பட்டாம்பூச்சிக்காக அதன் பின்னால் நீண்டதூரம் ஓடிவிடும் சிந்தனையற்ற ஒரு குழந்தையிடம்கூட வன்முறை துளிர்க்கும் சூழல் அதற்கான ஏதோ ஒன்று மறுக்கப்பட்ட இடமாக இருக்கிறது. கையில் கிடைப்பதைத் தூக்கிவீசி எதிர்ப்பைக்காட்டும் குழந்தையின் செயலை நாம் வன்முறை என்போம். அதற்கானதை நாம் மறுத்ததே வன்முறை என நினைக்கும் குழந்தை. இவையிரண்டும் சந்திக்கிற சூழலில், அக்குழந்தை தன் வன்முறையை விட்டுவிடுவதோ அல்லது தொடர்வதோ அந்தக் குழந்தையின் கைகளில் இல்லாமல் அச்சூழலின் கைகளில்தான் இருக்கிறது. தனிமனிதர்களும் "தீவிரவாதிகள்" என்று சொல்லப்படுபவர்களாக ஆவது இதன் நீட்சியாக இருக்குமோ?

இவைதவிரவும் இன்னொன்று இந்நேரத்தில் நினைத்துக்கொள்வது, மனித உயிர்களைக் கொன்றவன் மட்டுமே வன்முறையாளன் என்ற அளவுகோல். உயிரை மட்டும் விட்டுவிட்டு இன்னொரு மனிதனின் உணர்வுகளை, உரிமைகளைக் கொல்வதற்குப் பெயர் என்ன சொல்வது? அப்படிக் கொன்று அவர்களைச் சாதியின் பெயரால் தீண்டத்தகாதவர்கள்
ஆக்கி வைத்திருந்த சமூகத்தில், அவர்களை அப்படி ஆக்கியவர்களெல்லாம் வன்முறையாளர்கள் இல்லையா? கல்வியும் பொருளாதாரமும் மறுக்கப்பட்டு ஆணின் சேவகியாக மட்டும் இருக்கப் பணிக்கப்பட்டிருந்த சமூகத்தில் ஆயிரக்கணக்கான
பெண்கள் அதிலேயே மூழ்கி மடிந்தார்களே அது அவர்கள்மீதான வன்முறையில்லையா? சாதாரண மனிதனுக்கு உண்மை மறைக்கப்பட்டு அல்லது உண்மையை அறிந்துகொள்வதற்கான வாய்ப்பே மறுக்கப்பட்டுவிடும் போலிக் கருத்தியல்
வன்முறை இல்லையா? வாழ்வின் பல இடுக்குகளிலும் உட்கார்ந்து பல்லிளிக்கும் வன்முறையைக் கட்டியணைத்துக்கொண்டே வீதியில் ஆடும் வன்முறையை மட்டும் ஒழித்து விடமுடியுமா?

தீவிரவாதத்தை ஒழிப்பது என்பது அப்சல்களை அழிப்பதால் நடந்துவிடும் என்று சொல்லிவிடமுடியாது. இன்னும் சில அப்சல்களைக்கூட அது உருவாக்கிவிடலாம். அப்சல்கள் உருவாவதற்கான காரணங்களை அழிப்பதுதான் தீவிரவாதத்தை
அழிக்க உண்மையிலெயே உதவுபவையாக இருக்க முடியும். அப்சலின் மரணமோ, இருப்போ இரண்டுமே நமக்கு நிறையச் சொல்லும் வலிமையுடையவை நாம் கற்றுக்கொள்ளத் தயாராகும்போது.