மதம் தின்னும் மனிதன்

இருந்த இடத்திலிருந்தும் சுவாசிக்கும்போதும் கண்ணுக்குப்புலனாகாத ஆக்சிஜனைப்போல் விரவியிருக்கிறது அது வாழ்வைத் துளைகளாகப் பகுத்தபடி. பிறந்து பெயரிடப்பட்டபோதும் கடைசியில் மடிந்து அடக்கமாகும்போதும் அது பெயரின் தொனியாகவும், சடங்குகளாகவும் தன் பாரத்தை அழுத்திய, அழுத்தும் ஒரு பாறையாய் இருக்கும். இடைப்பட்டகாலத்திலும் அப்பாறையைப் புரட்டிஎறிந்து நகரும் நெம்புகோல் இருப்புக்கான சாத்தியங்களும் எளிதானவையல்ல. எங்கிருந்தோ உருட்டப்படும் அப்பாறை தன் வட்டத்திற்குள்ளும் வந்துவிழுந்தாலும் கிடைக்குமொரு சந்தில் மெல்ல ஊர்ந்து அப்பால் நகர்ந்துவிடுவதே
எறும்புகளுக்கான சாத்தியம். மதங்களை விட்டு விலகியிருப்பதும் அப்படியே.

தனக்கான அடையாளத்தை மதங்களாலும் சாதிகளாலும் காட்டிக்கொள்வதில்லை மண்ணும் மலையும் கடலும் காடும். ஆனால் அவற்றை ஆக்கிரமிக்கிற மனிதன் புகுத்துகிறான் அவற்றிற்கும் அப்படியொரு அடையாளத்தை.
இசுலாமிய நாடென்கிறான். இந்துக்களின் பூமி என்கிறான். கிறித்துக்களின் புண்ணியத்தலம் என்கிறான். மதச்சார்பின்மைகளை முகவரி அட்டைகளாகப் பறிமாறிக்கொண்டே வலுத்தவன் வாழும் இடங்களில் இளைத்தவனை அடிக்கிறான். எல்லாக்காயங்களும் வெளித்தெரிந்துவிடுவதுமில்லை. கொசுக்கடித்த தடயத்தைக் கத்திகளால் கீறிக்கொண்டு தன்னை இப்படி இரத்தம் பெருக வதைத்துவிட்டான் இன்னொருவன் என்று ஊர்கூட்டிக்கொண்டே பார்க்கக் கண்களற்ற இடமொன்றில் வைத்து இன்னொருவனுக்குத்தான்
உள்குத்து விட்டதை இறுக மூடிமறைத்துக்கொள்ள எந்தக் கடவுளும் கற்றுத்தந்ததாகத் தெரியவில்லை. இவனின் இத்தனை வித்தைகளைப் பார்த்தபடியும் சும்மாயிருக்கத்தான் கடவுளென்றால் கடவுள் என்று ஒன்று இருக்கிறதாவெனவும் தெரியவில்லை. கடவுள் என்பது ஒரு அனுபவம் என்றால் பார்க்கும் மரங்களிடை, கத்தும் குயிலினிடை, வீசும் காற்றினிடை, வாழும் மனிதரிடை உணர்வதில் இல்லாத அமைதியில்லை. அவ்வமைதியின்
ருசியறிந்தவனுக்கு சாமிக்குச் சாத்தும் வடைமாலையோ விரதங்களோவும் கட்டாயமில்லை. ஒன்று நடப்பதற்கும், நடக்காமைக்கும் எங்கும் நேர்ந்துகொள்ளவேண்டிய கவசங்களுமில்லை. இந்தக் கவசமின்மையையேகூட தனக்கொரு ஆதாயத்திற்கென்று வெளிச்சமிட்டுப் பறைசாற்றிக்கொள்ளும் வேசங்களுமில்லை.

குழந்தைகளின் ஆசிரியை வழியில் சந்தித்தால் ஒரு நூறு கதைகளைச் சொல்கிறாள். ஒரு அணிலின் பின்னால் ஓடிய குழந்தை மரத்தில் மோதியதென்றும், உண்டுபருத்த குழந்தை ஒன்றைத் தூரியில் வைத்து ஆட்டிவிடுவது எப்போதும் அந்த நோஞ்சான் குழந்தைதான் என்றும், அன்று இறந்துகிடந்த நாயொன்றைப்பார்த்த குழந்தைகள் விளையாடுவதை மறந்து எதையோ பேசியபடியிருந்தனவென்றும் குழந்தைகள் தெருவைக்கடக்கும்போது வரும் தபால்காரப்பெண்மணி கையசைக்க மறப்பதேயில்லை எனவும் பல கதைகளைச் சொல்லியபோதுதான் இதையும் சொன்னாள். அவள் கடவுள் உலகைப் படைத்த கதையைச் சொன்னபோது ஒருகுழந்தைமட்டும் தன் காதுகளைக் கொடுக்கவேயில்லை எனவும் பிறகு காரணம் கேட்டபோது "நான் ஜீசசைப்பற்றித் தெரிந்துகொள்ளவேண்டிய தேவையில்லை. எனக்கு வேறு கடவுள்" எனச்சொல்லிவிட்டதாகவும் நான்குவயதில் அப்படி அவள் பேசிவிட்டது தனக்கு ஆச்சரியமெனவும் அதைப்பற்றி அவள் அம்மாவிடம் பேசவேண்டுமெனவும் அங்கலாய்த்தபடி பேசிக்கொண்டிருந்தாள் ஆசிரியை. மழலைகளுக்குள்ளும் மதங்களின் கதவுகள்.

எதிர்பாராப்பிரச்சினையொன்றில் விழுந்த பெண்ணொருத்தி மீண்டும் எழுந்து திரும்ப உதவிக்கொண்டிருந்த குழுவுக்குத் தான் முழுமையாய் எழுந்து நின்றபின் வரிசையாய் நன்றி சொல்லிக்கொண்டுவந்தாள். "நீங்கள் செய்த உதவியால் உங்கள் குழந்தைகள் நாளை பலனடைவார்கள் என்பதே என் கடவுளின் வாக்கு. நீங்கள் செய்த உதவி அவர்களின் கணக்கில் சேர்க்கப்படும்" என்கிறாள். அவள் நகர்ந்தபிறகு உறுத்தலால் உந்தப்படும் இன்னொருத்தி சொல்லித்தீர்க்கிறாள் தன் மனதை " கடமையைச் செய் பலனை எதிர்பார்க்காதே எனும் மதத்திலிருந்து வந்தவள் நான் என". மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் செய்துகொள்ளும் உதவிகளிலும் மனிதநேயம் தாண்டி மதாபிமானங்களும் எட்டிப்பார்த்துக்கொள்கின்றன தலைநீட்ட இயலும் சந்துகளில்.

குண்டுவெடிக்கையில் துடித்துச்சாகும், தீவைப்புக்களில் கருகிச்சாகும், ஊர்வலங்களில் கொலையுண்டுசாகும் மதங்களின் பெயராலான கோரங்களுக்கு "அதோ ஐயப்பன்வீட்டில்தான் அந்தப் பாய் 5 ஆண்டுகளாகக் குடியிருக்கிறார். இந்த மேரிதான் பாத்திமாவுக்கு வைத்தியம் பார்த்தாள்" எனச்சொல்லும் சமாதானங்கள் பதிலாவதில்லை. கங்குகள் எங்காவது பாதுகாக்கப்படுகின்றன தேவையாகும்போது தீயாக்குவதற்கு.

மதங்களை எதிர்ப்பவன், அல்லது மதங்களைக் கடப்பவன் அவற்றைக் காப்பவர்களுக்கு எதிரியாகிறான். மதங்களின் கைகளுக்குள் கடவுள் எனும் புனித உறையிட்டுப் பாதுகாக்கப்படுகின்றன துப்பாக்கிகள். அவற்றின் பசி இலக்கு எப்போதும் எதையாவது பலிகேட்டபடி சுழல்கின்றன.

எழுத்தாளர் தஸ்லிமா நஸ்ரீன் தாக்கப்படுவதும், அவருக்குப் பகிரங்கமாகக்கொலைமிரட்டல் விடப்படுவதும் அப்படியொரு பசியின் தற்போதைய இரை. தம் கறைகள் அத்தனையும் மறைத்தபடி தஸ்லிமாவுக்கு மட்டும் தம் கருணையைக் கரைபுரண்டு ஓடவைக்கும் இந்துத்துவப் பேனாக்களின் நீலிக்கண்ணீர் தனிக்கதை.

உலகம் இருக்கும் கிரகத்தைவிட்டு இன்னொரு கிரகத்திற்கு இடம்பெயர்ந்தாலும் அங்கும் மதங்களையும் அதன் சண்டைகளையும் அப்படியேதான் எடுத்துச்செல்வானா மனிதன்?