ஒரு மாலைக்குறிப்பு

இதை ஒரு நாட்குறிப்புன்னு எழுதிவைக்கமுடியாது. ஒரு நாளின் மாலையின் ஒரு சம்பவங்கறதால ஒரு மாலைக்குறிப்புன்னு போட்டுக்கறேன். இன்னைக்கு மனசு லேசா ஆனமாதிரி இருக்கு. லேசா ஆவறதுன்னா கனமில்லாம இருக்கறதுதானே? அதாவது வேறெதையும் சுமக்காம காலியா, இண்டு இடுக்குன்னு அங்கங்க எதையும் சொருகி வெச்சுக்காம ஒரு சொட்டு நீர் விழுந்தாக்கூட அது பரவற வட்டத்தையும் உற்றுக் கவனிக்க முடிகிற சுத்தமான வெளி போல.

ஏன் இப்படி இருக்கு? நான் அங்க போய் வந்ததுதான் காரணமா இருக்கும். அங்க போறது எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு. இந்தச் சின்ன ஊர்ல எனக்குத் திரும்பத் திரும்பப் போகத் தோன்றும் சில இடங்கள்ல அதுவும் ஒன்னு. அங்க எது என்னைய ஈர்க்குது? சொல்லத் தெரியலை. பாவாடை சட்டை போட்டுக்கிட்டு அம்மாவோடு இடுப்பு உசரம் இருந்தப்ப ஊர்ல அடிக்கடி
நான் போய் உட்கார்ந்து அனுபவிச்ச மொட்டப்பாறையும், சும்மா வெறுமனே போய் நின்னுட்டு வரத் தோணுமே அந்தப் பெரிய புளியமரத்து நெழலும் ஏன் என்னை ஈர்த்துதோ அது போலத்தான் இந்த ஊர்ல அந்த மியூசியமும் போறப்பெல்லாம் எனக்குள்ள ஒரு பிடிபடாத அமைதியை, நெகிழ்வைத் தருது.

நல்லா அண்ணாந்து பாக்கவைக்கிற அந்தக் கட்டடத்தோட உசரம் என்னைய ஒன்னும் செய்யறதில்லை. அதுக்கு எதுத்தாப்போல நிலத்தோட நிலமா படுத்துக் கிடக்கற ஆறுதான் என் மனசைக் கழுவிக்கிட்டு ஓடறது மாதிரி இருக்கு. ஒரு பெரிய பனைமரத்தோட அவ்வளவு உயரத்துக்கும் மேல சலசலக்கற அதோட ஓலைகள் என்ன சொல்லிவிடப் போகின்றன
கீழே உழுதுபோட்ட புழுதிமேல தலைவெச்சுக் கண்ணை மூடிக் காலை மடக்கிக் காதை ஆட்டிக்கிட்டே படுத்திருக்கிற அந்தப் புதிதாய்ப் பிறந்த செம்மறிக் குட்டியைவிட? இந்த ஆறும் எனக்குக் கதை சொல்லிய செம்மறிக் குட்டி போலப் பாத்துக்கிட்டே இருக்கலாம். இந்தச் சின்ன ஊருக்கு எந்தப் பக்கமும் சுத்திச் சுத்தி ஓடுது இந்த ஆறு. நரி ஆறுன்னு பேர் சொல்றாங்க (fox river) நம்ம ஆற்றுப் பேர்கள் மாதிரி பவானி, காவிரி, அமராவதின்னு பேர்ல ஒரு அழகில்லை. ஆனாலுமென்ன? ஆறு ஆறாத்தான் இருக்கு.


இன்னைக்கும் ரொம்பநேரம் ஆற்றையேதான் பாத்துக்கிட்டு இருந்தேன். எனக்கு ரொம்பப் பக்கத்துல ஒரு சோடி மனிதர்கள் சிரிச்சுச் சிரிச்சு எதையோ பேசிக்கிட்டே இருந்தாங்க. ஒரு வயசான அம்மா ஒரு குழந்தையின் கைபிடிச்சு நடந்தாங்க. ஆனா ஆறு பாக்கறப்ப எனக்கு யாரும் வேண்டாம் நான்கூட(நன்றி நகுலன் உங்களைக் கொஞ்சம் காப்பியடிச்சுக்கிட்டேன்) எந்த இசையமைப்பாளரும் தேவையில்லாம ஒரு அழகான இசையைப் பிரசவிச்சுக்கிட்டே இருக்குது ஆறு. களுக் களுக்னு தாளம் பிசகாத அதோட இசையோட, மேலே வெள்ளை நுரை போர்த்திக் கிட்டு, போறப்பவே உடைஞ்சிக்கிட்டுப் போற அதோட மொட்டிலிகளை(நீர்க்குமிழ்னு சொல்லணுமோ) கண்டு கேட்டு உண்டு உயிர்த்து நின்றேன். போதும்னு தோன்றினப்ப மியூசித்துக்குள்ள போயாச்சு. அதோட கதவுகளுக்கு என் விரல்களும், அங்கிருக்கிற பொருள்களுக்கு என் கண்களும் பரிச்சயமானவை. அடிக்கடி போயிக்கிட்டே இருக்கமே!


ஆனா அதோட கலை அறை (ஆர்ட் ஸ்டுடியோ) எனக்கு ஒவ்வொரு முறையும் புதுசுதான். காரணம் அங்க மாட்டி(மாற்றி) வைக்கப்பட்டிருக்கற புதிதான ஓவியங்கள், கலை வேலைப்பாடுகள் மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு முறையும் புதிது புதிதாச் சந்திக்கற அங்கே வேலை செய்யும் கலைஞர்களும்தான். விதவிதமான கலைவேலைப்பாடுகளை மக்கள் அறிந்துகொள்ளும் வண்ணம் அதைச் செய்து காட்டுவதும், அதைப் பற்றிப் பேசுவதும்தான் அங்கிருக்கிற கலைஞர்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிற பணின்னு நினைக்கிறேன். ஒவ்வொரு முறை ஒவ்வொருத்தர்கிட்டப் பேசும்போதும் ஒவ்வொரு அனுபவம். இன்னிக்கு அங்கே லீ (Lee) இருந்தாங்க. ஒரு spinning wheel (நம்ம ராட்டை மாதிரி) வெச்சு பட்டுப்
பொதியை நூலா மாத்திக்கிட்டு இருந்தாங்க. பிறகு அந்த நூலைத் தன்னோட கலை வேலைப்பாட்டுக்குப் பயன்படுத்துவாங்களாம். அங்கேயே அவங்க செஞ்சிருந்த fiber மரம் ஒன்னு இருந்தது. கிளைகள் நூலாலையும், தொங்குன சில இலைகள் தாமிரத் தகட்டாலையும் செய்யப்பட்டு ஒரு பறவையும் மரத்துல இருந்தது.

லீ பேச ஆரம்பிச்சாங்க. ஆனா மத்தவங்கள்ல இருந்து முழுக்க வேறுபட்டு இருந்தது அவங்க பேச்சு. தன்னோட கலை வேலைக்கு வேண்டிய சில பொருள்களை இந்தியாவிலிருந்தும் வாங்குவதாகச் சொன்னதோடு அதுக்குப் பிறகு அவங்க கலை தாண்டித்தான் பேசிக்கிட்டிருந்தாங்க. ரொம்பநாள் முன்னாடி ஜெர்மனிலிருந்து தன் தாத்தாவோடு இங்கே
குடியேறியது, இரண்டாம் உலக்ப் போரில் வேலை செய்யத் தன் தாத்தா போனது, அதுக்குப் பிரதிபலனா நிரந்தரக் குடியுரிமை விரைவாக் கிடைச்சது எல்லாம் சொல்லிப் பூர்வீகம் பேசுனாங்க. பிறகு எந்தப் புள்ளியில் தலைப்பு மாறியதெனத் தெரியவில்லை, பள்ளிக்கூடங்களையும் அரசியல் விட்டுவைக்கவில்லை, அங்கே இருக்கிற அதிகாரப் போக்குகளுக்கு நடுவே ஒரு கலைஞர் சுதந்திரமா வேலை பாக்கறது
சுலபமில்லைன்னாங்க. அவங்க ஒரு விசயத்தைப் பேசிக்கிட்டிருக்கும்போதே இன்னொரு விசயத்துக்குத் தாவுன மாதிரி இருந்தது. ஆனாலும் ஒரு தொடர்பும் இருந்தது. மதங்களும் ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட அதிகாரம் போலத்தான்ன்னு சொன்னாங்க. அதுனாலதான் அவங்கவங்க எல்லைய விரிவாக்கறதுக்காக இன்னொருத்தர் மேல அதைத் திணித்தல்
நடக்குதுன்னாங்க. இந்த ஊருக்கு வரதுக்கு முன்னால இருந்த இன்னொரு ஊருல அவங்களுக்கு ஓவியம் வரைய நிறைய விசயம் கிடைச்சுதுன்னாங்க. இங்கே ஏனோ தனது ஓவிய மனது தேடுவது எதுவும் கிடைப்பதில்லைன்னாங்க. ஆறு இருக்கேன்னு சொல்லத் தோணிச்சு. ஆனா ஆறே என்றாலும் லீயின் ஆறு வேறாக இருக்கலாமெனத் தோன்றியபோதில் சொல்வது தவிர்த்தேன்.

லீயின் சொற்கள் கோடுகளைப் பொருட்படுத்தாமல் தனக்குரிய பாதைகளில் ஒரு நவீன ஓவியத்தின் புள்ளிகளெனச் சுற்றிக்கொண்டிருந்தன. திடீரெனக் கடிகாரம் பார்த்ததும் லீ அம்மாவா மறியிருந்தார். தன் மகன் வந்து காத்திருப்பான்னு சொல்லிக் கிளம்ப ஆயத்தமானாங்க. அவர் வீட்டுக்குப் போவதாய்ச் சொன்னார். நான் வெளியில் வந்துவிட்டேன். அவர் என்னோடும் வந்துகொண்டிருப்பது அவருக்குத் தெரியுமா?