இப்போதும்....

வழியெங்கும் பனைமரங்கள் சாட்சிகளான
அச்செம்மண்சாலையில்
உன்வாழ்வை ஒரு துணிமூட்டையில் சுமந்தபடி
நீ நிற்கும் நிழல்படம் சொல்லாமலில்லை
வேட்டைவெறி அடங்காத ஓநாய்கள்
உன் கண்களில் கவிழ்த்திருக்கும் மருட்சியை

நிச்சயமில்லாத விடியலுக்கு முந்தைய இரவில்
துளித்துளியாய்க் கழிகிறது உன் இருப்பு
அந்தத் தடித்த அடிமரங்களின் இடைவெளியில்
உன்னைமறந்து நீ கண்ணயரும் நொடிகளிலும்
துலாவும் உன் விரல்கள் உணர்த்தாமலில்லை
முன்பொருபொழுதில் நீ கொண்டாடிமகிழ்ந்திருந்து
இன்றொரு துப்பாக்கி தின்று செரித்திருக்கும் உனக்குரிய அன்பை

நீ நகரமிழந்தாய் வீடிழந்தாய்
வீதிகளை உறவுகளை உற்றதுணைகளையும்
இங்கே தமது பிட்டங்களில் ஒட்டிக்கொண்ட
நாற்காலிகளின் கால்களுக்கிடையில்
பொருத்தி இசைக்கிறார்கள் உனது ராகத்தை
தமது விருந்து செரிமானத்திற்காய் மேதாவிகள்
குதப்பித் துப்பிய வெற்றிலைச்சாறில்
மறைக்கப்படுகிறது நீ சிந்திய ரத்தம்

உனதறிவும் புலமையும் ஆழ்மொழிக்காதலும்
தீயில் எரிகையிலும் இருளைக்கிழித்தென்ன
எமது இனமானப் போர்வாள்கள்
எதிரிகளை அழித்தல் விட்டு
பூனைகளின் முதுகிலிருந்து புனுகெடுத்து வாழுதல் காண்

இவ்வுயிர் கருகும் நாட்களிலும்
உன்னை உண்மையாய் நேசிப்பவர்களின் சொற்கள்
இக்கடும் தந்திர உலகத்தில்
அந்தரத்தில் அலைபாய்கின்றன
திக்கற்றுப் பறக்கும் சின்னக்கருங்குருவிக்கூட்டமென

ஒரு பேரவலத்தைக் கண்கொண்டுபார்த்தபடியும்
சுழல்கிறது காலம் எப்போதும்போலவே இப்போதும்....